Η επόμενη ημέρα

Ένα απαισιόδοξο και αιχμηρό μεν, αλλά εξαιρετικό κείμενο, που μας καλεί να προβληματιστούμε για την επόμενη μέρα των εκλογών, από τον συγγραφέα Σάββα Γρηγοριάδη. Πιστεύω ότι πρέπει να μελετηθεί με προσοχή.

ΔΕΕ

Η επόμενη ημέρα
                                                      Του Σάββα Γρηγοριάδη

 

Το καφενείο άνοιξε τις πόρτες του και πλέον όλοι οι υπεύθυνοι, ανεύθυνοι λαϊκοί θυμόσοφοι που μετά βίας μπορούσαν να αναγνώσουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων, άσε που οι περισσότεροι τα είχαν ήδη σταυρωμένα από το σπίτι, είναι έτοιμοι για τις μεγάλες αναλύσεις.

Το καφενείο πλέον έχει γίνει ηλεκτρονικό και τα "μπλογκ" ή ο ηλεκτρονικός τύπος βρίθει από αναλύσεις των πανέξυπνων πολιτικών αναλυτών, που παρόλο επί μήνες προέβλεπαν επαγγελματικά τις εξελίξεις, κατάφεραν όλοι να βρεθούν προ εκπλήξεως. Βλακεία, ανεπάρκεια, αδυναμία κατανόησης των λαϊκών τάσεων, προβολή των δικών τους προσδοκιών; Κανένας δεν μπορεί πλέον να γνωρίζει. Μπορεί όμως να κρίνει…

Το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης», που τόσο έχει διαφημιστεί εδώ και τόσα χρόνια, επιτέλους φαίνεται ότι ήρθε. Τουλάχιστον όλες οι πρωτότυπες αναλύσεις για μία ακόμα φορά θριαμβολογούν ότι έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους. Από τότε που θυμάμαι βέβαια τον εαυτό μου, η πρόβλεψη αυτή πάντα ευοδώνεται. Και πάντα επαναλαμβάνεται ο θρίαμβος αυτής της λογικής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Η πιο αξιόπιστη πρόβλεψη, μάλλον, είναι αυτή που προβλέπει το τέλος της μεταπολίτευσης και στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Για να θολώσω λίγο τα πεντακάθαρα νερά της ελληνικής πολιτικολογίας θα αντιστρέψω λίγο το συλλογισμό. Κάτι που τελειώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όμως συνεχίζει να υφίσταται θεωρητικά με αναμονή του τέλους του, μήπως δεν ήταν υπαρκτό ποτέ; Σκεφτείτε το.

Ας προχωρήσουμε λίγο στην ανάλυση των εκλογών. Ο λαός που βρίσκεται σε μία εντυπωσιακή τελευταία θέση στην ανάγνωση των εφημερίδων, στη χρήση του διαδικτύου και στην ανάγνωση βιβλίων, με μία καταπληκτική πρωτιά όμως, στο λειτουργικό αναλφαβητισμό, πήρε την τύχη στα χέρια του και έριξε μία μούτζα στα μεγάλα συμφέροντα που εποφθαλμιούν το μικροπαράδεισό του. Ο μάλλον αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στράφηκε ονομαστικά εναντίον της Άγκελα Μέρκελ και το μόνο που έλειπε ήταν η χτυπητή χειρονομία απαξίωσης, που είναι τόσο διαδεδομένη στον υπέροχο ελληνικό λαό. Ο κύριος Τσίπρας, μέσα στους πανηγυρισμούς του, ξέχασε σημαντικά στοιχεία της ανάγνωσης των αποτελεσμάτων. Ας τα δούμε ένα ένα και σε ότι αφορά το κόμμα του.

1. Ο Σύριζα έχασε την ιστορική ευκαιρία σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς, που ευαγγελίζονταν, για λίγες δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Κατάφερε και έκαψε την ιστορική ευκαιρία, αν και ομολογουμένως είχε εντοπιστεί το πρόβλημα προεκλογικά και επιζήτησε συμμαχίες. Ο Σύριζα δεν βγήκε απλώς θριαμβευτικά δεύτερος, αλλά κυρίως δεν κατάφερε να εκλεγεί παταγωδώς πρώτος. Ο Δαβίδ τα έβαλε με τον Γολιάθ, αλλά αντί σφεντόνας χρησιμοποίησε την παλάμη του και του έριξε μία σφαλιαρίτσα. Και κανένας δεν αναφέρει ότι μόλις ένα μικρό ποσοστό από τη ΔΗΜΑΡ αρκούσε, ένα ελάχιστο κλάσμα, για να βρεθεί η Αριστερά πρώτη, για πρώτη φορά.

2. Ο λαός αποφάσισε, αλλά αποφάσισε κυρίως με την αποχή του. Ο δικοματισμός έπεσε, όχι από την άνοδο του πολυκομματισμού, αλλά από την αποχή και απέχθεια των πολιτών να ψηφίσουν. Όταν τρέχω μόνος μου και καταφέρνω να βγω δεύτερος, δεν μπορώ να πανηγυρίζω για το αργυρό μετάλλιο.

3. Την πιο σοβαρή άποψη την εξέφρασε το ΚΚΕ, που αν και την άκουσα ζωντανά στο ραδιόφωνο, όταν οι δηλώσεις της κυρίας Παπαρήγα παίχτηκαν στη τηλεόραση το συγκεκριμένο σημείο είχε κοπεί. Προσαρμόζοντας λίγο την φρασεολογία, η Γραμματέας του ΚΚΕ τόνισε το πιο απλό γεγονός: Η κυβέρνηση αυτού του τόπου είναι πολύ περίπλοκη για να πραγματοποιηθεί με συνθηματολογία άνευ πρακτικού προγραμματισμού. Καλή τροφή για σκέψη, δεν νομίζετε;

Το πιο σημαντικό γεγονός αυτών των εκλογών όσο και αν θέλουμε να το παραβλέψουμε, υποτιμήσουμε και λοιδορήσουμε δεν είναι άλλο από τη θριαμβευτική, με την πλήρη έννοια του όρου, είσοδο της Χρυσής Αυγής στη βουλή. Ένα κόμμα στα όρια της παρανομίας εισέβαλε με πλήρεις δυνάμεις στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τη δημοσιογραφική βλακεία, την αριστερίστικη μικρόνοια και τη λαϊκή αγραμματοσύνη γι’ αυτό.

Η γενιά του facebook θριάμβευσε με την απάθεια και την αδυναμία της να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεών της. Μην γελιόμαστε, η αθώα νεολαία που θα σήκωνε το βάρος της επανάστασης, που χαϊδεύονταν τα ένστικτά της από κάθε είδος λαζοπουλικόραδιοαρβυλίστικο ψευτοσύνθημα, αντάμειψε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για αλλαγή ψηφίζοντας άκριτα τη Χρυσή Αυγή. Μπράβο τους γιατί μας έπεισαν ότι τα παιδιά αυτά που μεγάλωσαν σε ένα σύστημα σάπιο δεν μπορεί παρά ακόμα και όταν συνειδητοποιηθούν να κάνουν τις πλέον λάθος επιλογές.

Το θέμα θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Δεν χωράει πολύ ανάλυση ούτε δικαιολογίες. Ο διεθνής αντίκτυπος και οι ιστορικές συνέπειες αυτής της ψήφου δεν μπορεί να αμβλυνθούν ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Και η μόνη σοβαρή πρόταση πλέον έχει να κάνει με την εξαρχής παίδευση αυτής της γενιάς για να μην μιλήσω για την απαγόρευση ψήφου μέχρι να συμβεί αυτό. Όσο για τις άνευρες κραυγές του κυρίου Κουβέλη μπροστά στα μπράτσα των συνοδοιπόρων του κυρίου Μιχαλολιάκου τον κάνουν να φαίνεται σαν ένας κωμικός Σαρλώ απέναντι στην ωμή βία.

Για το ΠΑΣΟΚ δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Για να είμαι δίκαιος, ο λόγος του κυρίου Βενιζέλου ήταν το μόνο σωστά ενορχηστρωμένο σχέδιο που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια από το κίνημα. Το ειρωνικό γελάκι και η δήλωση περί θεού της Ελλάδας, ναι μεν δείχνει μία κακία για ένα κακομαθημένο κόμμα που πλέον πετάχτηκε από τον κόσμο του στα σκουπίδια, από την άλλη χαρακτηρίζει την απόλυτη κραυγή αγωνίας όποιων σοβαρών ανθρώπων εξακολουθούν να μένουν σε αυτή τη χώρα. Και όπως ήταν και η ατάκα του συγχωρεμένου Βέγγου, «Φίλε, ξέρεις από βέσπα;».

Ο κύριος Σαμαράς πρέπει να υπαχθεί σε ιδιαίτερη κατηγορία αυτής της ανάλυσης, όχι τόσο πολιτικολογικής, αλλά περισσότερο ψυχολογικής. Είμαι απόλυτα σίγουρος για τις καλές του προθέσεις και το ότι πραγματικά πίστεψε ότι είναι ο ηγέτης που περίμενε εναγωνίως το έθνος σαν το μαρμαρωμένο βασιλιά για να μας οδηγήσει στα δύσκολα ιστορικά μονοπάτια. Αλλά, αδερφέ μου, ένας ηγέτης τέτοιας ολκής δεν αρκεί να διαθέτει μόνο τις προθέσεις, αλλά και τα προσόντα. Το κυριότερο από όλα όμως δεν μπορείς να πείσεις αν το κύριο στοιχείο της ενήλικης ζωής σου είναι η αναξιοπιστία σου. Παρακολουθώντας τις διαφημίσεις της Νέας Δημοκρατίας, όταν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια και όταν δεν ζαλιζόμουν από τα αιφνιδιαστικά ζουμ της κάμερας, έμενα με μία τρομερή απορία για το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται τόσο εκτός πραγματικότητας. Από την ανθρώπινη πλευρά μου προκαλεί θλίψη, από την ιστορική όμως οπτική γωνία πρόκειται για ανέκδοτο. Ο κύριος Σαμαράς είναι προσωπικά υπεύθυνος για ότι συνέβη και ότι συμβεί από εδώ και πέρα. Κατάφερε με κινήσεις άκριτες να δημιουργήσει εκ του μηδενός δύο καινούρια κόμματα, το ένα εκ των οποίων κατάφερε να φτάσει στο ένα δέκατο των ψήφων του ελληνικού λαού. Ο κύριος Καμμένος θα πρέπει να τον ευχαριστεί για την απλόχερη χορήγηση στελεχών και οργανώσεων που μία μωροφιλοδοξία τους έριξε ανέλπιστα στην αγκαλιά του.

Όσο για το ΛΑΟΣ λυπάμαι που θα το παραδεχτώ, αλλά θα μου λείψει. Όχι πολιτικά, αλλά συναισθηματικά. Και όταν οι μπρατσαράδες μαυροφορεμένοι της Χρυσής Αυγής θα κάθονται στα έδρανα της βουλής, είμαι σίγουρος ότι θα λείψει και σε πολλούς άλλους η καημένη, αστεία ακροδεξιά του κυρίου Καρατζαφέρη.

Η επόμενη ημέρα ξημέρωσε. Δεν απέδειξε τίποτα περισσότερο από την ανικανότητά μας ως λαού να αναλάβουμε τις ευθύνες μας με πλήρη γνώση των συνεπειών των πράξεών μας. Προσωπικά πιστεύω ότι θα προχωρήσουμε σε νέα εκλογική διαμάχη που θα κάνει τα πράγματα απλώς χειρότερα. Και ο κύριος λόγος είναι απλός.

Η Δημοκρατία είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα. Οι αποφάσεις τέλειες, αρκεί για κάθε 50 βλάκες αναλογικά να υπάρχουν 51 έξυπνοι και σώφρονες.

Ψάξτε τους… Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα τους βρείτε.

Σ.Γ.